گريه بـر هر  درد   بی درمان   دوا   است / چشم  گـريان چشمه  فيض خـدا  است

از  تنگی   دل   است  كه كم گـريه  میكنم/ مينـای   غنچـه، زود  نـريــزد   گلاب   را

تا   خيال   گريه   كردن   يــــــار   رفت / اين   غـــزال  از   بــویخـــــون  رم می كند

ای چشم  گريه  دوست كه شرمنده  توأم / تا هست  گـــريه،ميل  به كار دگــر مكن

ناليده‌ام  هزار  شب از  هجر و  بعد از اين/ هر  شب هـــزار   بار  بخواهــــم   گــريستن

سرشک  نيم شب  آرام می بخشدبسوز دل / چون بارانی كه می بارد به روی دشت تبداری

شكست عهد من و گفت هــر چه بـود گذشت / به گـــريه گفتمش : آری ولـی چه زود گذشت

 از شوق نرگس تو كه هستيم مستاز او / چندان گريست ديده كه شستيم دست از او

های های   گريه در  پای   توام   آمد به ياد / هر كجا  شاخ گلی بر  طـرف  جوئی يافتم

 چون  تيشه   ‌شكسته  و   تاک   بريده‌ام / عاجـز  به  دست گـريه   بی اختيــار  خويش

 امشب   هـزار  بـــار  بخواهم  گـــــريستن / زارم  ز   عشــــق و  زار  بخــــواهم گـريستن

 به من مگو كه مكن گريه،گريه كار من است / كسی كه باعث اين گــريه گشته يار من است

 گريه  شده  سد  گلو  ورنه  به  استقبالت / جــان همی خـواست درآيـد چـه كند راه نجست