پر کن پیـــــاله را

کین جام آتشین

دیری ست ره به حـال خرابــــم نمی برد

این جـامها که در پی هم می شود تهی

دریای آتش است که ریزم به کام خویش

گــــرداب می ربـایـد و،آبـــــم نمی بـــرد!

من،با سمند سرکش و جــادویی شـراب

تا بـی کـــــران عـالــــم پنــــدار رفتــه ام

تا دشت پـر ستـاره ی اندیشه های گـرم

تا مرز ناشناخته مـرگ و زندگی

تا کوچه باغ خاطره های گریز پا

تا شــهر یـادهـا

دیگر شراب هم

جز تا کنار بستـــر خوابـــم نمی برد!

هــــــان ای عقـــــــــــــاب عشـــق!

از اوج قلــه های مه آلــود دور دست

پرواز کن به دشت غم انگیز عمر من

آنجا ببر مـــــرا که شـرابـم نمی برد!

آن بی ستاره ام که عقابم نمی برد!

در راه زنــــدگـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــی

با ایـن همـه تـلاش و تمنّــــــــا و تشنگـی

با اینکه ناله می کشم از دل که: آب...آب!

دیگر فــــریب هـم به سرابـــــم نمی بـرد!

پـر کن پیـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــاله را!