مرگ صیاد زبر دست و نکو اقبالی

نخست موعظه پیــر صحبت این حـرف است

که از مصـاحب ناجنس احتــــراز کنید

هر آن کسی که در این حلقه نیست زنده به عشق

بر او نمـــرده به فتـــوای من نماز کنید

تن همی‌نازد به خوبی و جمال/ روح پنهان کرده فر و پر و بال

گویدش ای مزبله تو کیستی / یک دو روز از پرتو من زیستی

غنج و نازت می‌نگنجد در جهان /باش تا که من شوم از تو جهان

رندان تشنه لب را آبی نمی​دهد کس

گویی ولی شناسان رفتند از این ولایت

در زلف چون کمندش ای دل مپیچ کان جا

سرها بریده بینی بی جرم و بی جنایت

نیمه ماه رسید و قمری می آید
خبر آمد که مبارک سحری می آید
ماه در لاک خودش رفت و نیامد بیرون
تا شنید از خود او ماه تری می آید

وفای اشک را نازم که در شبهای"تنهایی"،

گشاید بغض هایی را که پنهـان در گلو دارم