ای علی ای خدای را مرآت

ای  علی  ای   خدای  را   مرآ ت    *   وی به رخسارۀ تو چشم  تو   ما ت

در حقیقت  رخ  تو   مرآتی  است  *   که  بود   حاکی  از  حقیقت   ذات

وان حقیقت که ذات پاک تُراست     *   هست مرآت  ذات  حق به صفا ت

بخدا   آن   خدا   که   دیده شود    *     نشود   دیده  جز  در این   مرآت

علم  حق  را  توئی  کتا ب مبین     *    همه    آفاق    و   انفست   آیا ت

ذره    ما ئیم   و   آفتا ب   توئی    *     آفتا بـــــا    بتـــا ب    بر    ذرات

خیز و ما را چو نوح ازاین طوفان     *    بده   ای   کشتی   نجات    نجا ت

تا   نمرد یم   تشنه    لب  ما  را     *   بده   ای   چشمۀ   حیا ت   حیا ت

عجبی  نزد  ما  ز حبّ  تو نیست    *   که   کند   سیئـا ت   را   حسنا ت

آری  آنجا  که  شمس جلوه   کند   *      محو  گردد  ز  نور او    ظلمـا ت

بودش    ابلیس    در عبود یت      *   گر چه   فوق  کروبیا ن  درجا ت

اندر آدم  چو  سجده بر تو نکرد    *    درجا تـش  ز کبــر  شد   درکات

خلق را  بینش  لقای   تو  نیست     *     ما   نجوئیــم   بینــش   از اموات

         زنده  باید که  درک  زنده   کند   *    این نظر نیست در عِظام  و  رُفات*

قوم   بی معرفت   نه  انسا نند   *  حَیَواننـد   یا   جمــا د  و   نبــا ت

بحر وصف   ازل   کجا   گنجد     *    در ظروف  حروف   یا   کلما ت

ما چه  اثبا ت مدح  بر تو  کنیم    *      ای   وجود  تو  مر  ترا   اثبا ت

« فواد کرمانی »